Թուրքական մամուլն ակնկալում է, որ մոտ ապագայում Իրաքի կառավարությունը Քրդական բանվորական կուսակցությունը կճանաչի «ահաբեկչական կազմավորում» եւ իրաքյան բանակը կաջակցի թուրքականին՝ «քրդական զինված խմբավորումների դեմ ռազմական գործողությունների ողջ ընթացքում»: Այս ֆոնին չափազանց ուշագրավ է Milliyet-ի հրապարակումը, ըստ որի՝ ապրիլի 23-ին Թուրքիայի Ազգային մեծ ժողովի հռչակման տարեդարձի պաշտոնական արարողության շրջանակներում Էրդողանը «ոտքի վրա հանդիպում է ունեցել» ընդդիմադիր Ժողովրդա-հանրապետական կուսակցության առաջնորդ Օզգյուրի հետ: Թուրքիայի նախագահն անձամբ հաստատել է այդ լուրը եւ ավելացրել, թե հույս ունի, որ «հաջորդ շաբաթ տեղի կունենա» արդեն պաշտոնական հանդիպում: Էրդողանի հետ «մոտ տասը րոպե տեւած» զրույցից հետո ԺՀԿ առաջնորդը մամուլին ասել է, որ «ընդունելություն չի խնդրել, խոսքը գործնական հանդիպման մասին է»: Նրա ձեւակերպմամբ՝ երբ իշխանությունը եւ ընդդիմությունը «թշնամի են, տուժում է ազգը, ազգը կշահի, երբ մենք երկխոսություն սկսենք»: Թուրքական մամուլում տեղեկություն է տարածվել, որ իշխող ԱԶԿ-ն «նախապատրաստվում է արտահերթ համագումարի»: Սպասվում է կառավարության կազմի «արմատական փոփոխություն, միայն երեք նախարար կպահպանի զբաղեցրած պաշտոնը»: Ըստ երեւույթին, Էրդոաղանը ծրագրում է ոչ թե «հատուկ ռազմագործողություն»՝ ինչպես ներկայացվում է, այլ՝ տեւական պատերազմ, որ պահանջում է ոչ միայն հսկայական ռեսուրսներ եւ արտաքին աջակցություն, այլեւ ներքին համերաշխություն: Մունիցիպալ ընտրություններում ԱԶԿ-ն պարտվել է: Ընդդիմության առաջնորդի հետ հանդիպման պատրաստակամությունը, հավանաբար, պայմանավորված է հնարավոր ներքին դժգոհությունները կառավարելու անհրաժեշտությամբ: Ընդդիմադիր ԺՀԿ-ն ունի արեւմտամետ ուժի համարում: Շահել նրա համագործակցությունը՝ նշանակում է Արեւմուտքի հետ երկխոսության լուրջ ռեսուրս ունենալ: Էրդողանը կառաջարկի, որ ԺՀԿ-ն ձեւավորվելիք կառավարության մաս կազմի՞: Պատերազմի նախապատրաստվող երկրի համար ներքին համաձայնությունը վճռորոշ նշանակություն ունի: Ժողովրդա-հանրապետական կուսակցությունը կհաշտվի՞ «նեոօսմանիզմի» հետ: Ըստ էության, ԺՀԿ առաջնորդն այդ հավանականությունը չի բացառել, երբ ասել է, որ իշխանության հետ թշնամությունից տուժում է ազգը, իսկ նա կշահի, եթե իշխանությունը եւ ընդդիմությունը համագործակցեն: Բայց այդ դեպքում ի՞նչ է իրենից ներկայացնելու «ներմիավորված» Թուրքիան: Իսկ որ Էրդողանը ձգտում է քեմալական նացիոնալիզմի եւ օսմանյան էքսպանսիոնիզմի սիմպիոզ ստեղծել, կարծես թե ակնհայտ է: Այլապես ինչու՞ հենց Բաղդադ այցի հաջորդ օրն է նա «ոտքի վրա» հանդիպել ընդդիմության առաջնորդի հետ: