Հոկտեմբերի 5-ին Վազգեն Սարգսյանի անվան «Հանրապետական» մարզադաշտում Հայաստանի ազգային հավաքականը 2018 թվականի աշխարհի առաջնության ընտրական փուլի վերջին հանդիպումը կանցկացնի Երևանում: Մեր ազգային թիմը կհյուրընկալի Լեհաստանին, իսկ հոկտեմբերի 8-ին Աստանայում շրջափուլի վերջին խաղը կանցկացնի Ղազախստանի ընտրանու հետ: Հայաստանի հավաքականը տարվա ընթացքում միջինը 5 պաշտոնական հանդիպում է անցկացնում Երևանում: Ժամանակին ազգային թիմի յուրաքանչյուր հանդիպման անհամբերությամբ էինք սպասում: Ազգային թիմի ցանկացած հանդիպում տոն էր, քանզի հնարավորություն ունեինք երկրպագելու Հայաստանի ներկայացուցչին: «Խաղա՛ հանուն «կրծքիդ» գերբի: Միայն այդ դեպքում բոլորը կհիշեն, թե ինչ է գրված մարզահագուստիդ հետևում». այս կոչի հեղինակը աշխարհահռչակ հարձակվող Լիոնել Մեսսին է: Վերջինիս խոսքերը վերաբերում են ոչ միայն ֆուտբոլիստներին, այլև բոլոր այն մարդկանց, ովքեր առնչություն ունեն ազգային թիմի հետ: Ինչի՞ համար են խաղում մեր հավաքականի ֆուտբոլիստները: Ինչի՞ համար է պայքարում Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիան: Ի՞նչ ենք ուզում մենք՝ ֆուտբոլասերներս: Բնականաբար, բոլորս ուզում ենք հաղթել, ճանաչում ձեռք բերել ֆուտբոլային աշխարհում: Հայաստանի պես փոքրիկ երկրի համար ցանկացած հաղթանակ կարևոր նշանակություն ունի: Հաղթանակի հասնելու կարևոր բաղադրիչներից է հավատը հաղթանակի հանդեպ: Հավատը հաղթանակի նկատմամբ վաղուց արդեն գողացվել է հայտնի մարդու կամ մարդկանց կողմից: Ցավով պետք է փաստենք, որ Հայաստան-Լեհաստան հանդիպման ելքը ակնհայտ է երկրպագուների 90 տոկոսի համար: Ակնառու է, որ պարտվելու ենք: Շատ ավելի ցավալի է, որ առկա իրավիճակը քիչ թվով մարդկանց է անհանգստացնում: «Դե մեկ ա՝ կրվելու ենք: Մեկ ա՝ Հայրապետյանը չի գնալու» համոզմունքը դարձել է խայտառակ իրավիճակի խորացման հիմնական պատճառը: Դանիայի հետ Երևանում կայացած վերջին հանդիպումը ցույց տվեց, որ նման համոզմունքի են նաև ֆուտբոլիստները, ովքեր դադարել են խաղալ հանուն «կրծքի» գերբի: Նրանք հավաքական են գալիս խաղալու և հեռանալու: Շատերն են մեղադրում մեր հավաքականի ավագ Հենրիխ Մխիթարյանին ազգային թիմում «գլուխ պահելու» համար: Մխիթարյանը մեր հավաքականի ամենապրոֆեսիոնալ և ամենաինտելեկտուալ ֆուտբոլիստն է: Նա խաղում է այնպես, ինչպես գործում է թիմը: Միայն Մխիթարյանը չի կարող պայքարել հանուն գերբի: Նույնիսկ եթե Մխիթարյանի մակարդակի 7-8 ֆուտբոլիստներ ունենայինք, պատկերը նույնը կլիներ, քանզի մթնոլորտն աղտոտված է: Այն հավաքականը, որի դռները փակ են երկրպագուների համակրանքը վայելող մի քանի ֆուտբոլիստների համար, ուղղակի չի կարող հաջողություն ունենալ: Չի կարող, քանզի ազգային թիմի մարզաշապիկը կրող ֆուտբոլիստները գիտակցում են, որ գերբի համար խաղը կառավարում է ՀՖՖ պարագլուխը, և մի գեղեցիկ օր էլ հավաքականի դռները կփակվեն իրենց առջև: Ձախողման է դատապարտված հավաքականի այն մարզիչը, ով «գլուխը կախ» ենթարկվում է ՀՖՖ-ի պարագլխին և չի համարձակվում հրավիրել Յուրա Մովսիսյանին: Ըստ էության իրեն հարգող մարզիչը նման պայմաններում չէր էլ աշխատի: Այս ամենը հաշվի առնելով՝ ենթագիտակցաբար մտածում ենք Լեհաստանի հետ հանդիպում ընդհանրապես չլինելու մասին: Արդյոք արժե՞ դուրս գալ խաղադաշտ, խայտառակ լինել ու հեռանալ՝ ևս մեկ հոգեբանական հարված հասցնելով ֆուտբոլասերին: Այժմ հող է նախապատրաստվում, որպեսզի այս անկումը կապվի Ազգերի լիգայի խաղարկության ամենաթույլ D դիվիզիոնում հայտնվելու հետ, որը հնարավորություն է տալիս 2020 թվականի Եվրոպայի առաջնությունում հայտնվելու: Ոմանք պատրաստ են պարտվել Լեհաստանին և Ղազախստանին, որպեսզի հայտարարեն, որ մեր ազգային թիմի համար բացառիկ հնարավորություն է ընձեռվել 2020 թվականի աշխարհի առաջնությունում: Մինչև առաջիկա հանդիպումը մնացել է 10 օր: 10 օր՝ իրավիճակը փոխելու համար, քայլեր ձեռնարկելու համար: 10 օր՝ հայկական ֆուտբոլը փրկելու ծրագրեր մշակելու համար: